Verschillen tussen vrouwelijk en mannelijk ondernemerschap
Een vrouw doet het anders...
Verschillen tussen mannen en vrouwen zijn er nu eenmaal en zullen er ook altijd blijven.
Ook op het gebied van ondernemen zijn er verschillen aan te geven.
Cultureel bepaald of een kwestie van karakter? Is het zo dat vrouwen in hun werk andere prioriteiten stellen dan mannen.
Liesbeth Boersma
Drie vrouwelijke Brabantse ondernemers vertellen erover.
Waarin vinden zij dat vrouwelijk ondernemerschap verschilt van een eventuele 'mannelijke variant',
werken ook zij eerder in deeltijd dan hun echtgenoot en wat ervaren zij als mogelijke struikelblokken
in hun (vrouwelijk) ondernemerschap
Liesbeth Boersma: "Mijn man doet toch andere dingen"
Een aantal jaren geleden kwamen Liesbeth Boersma (30) en haar echtgenoot in België in contact met een overdekte kinderspeeltuin. Ze zagen er de blije kindergezichten en vroegen zich af of zoiets in West-Brabant bestond. 'Neen dus', kwam Boersma tot de conclusie. Twee jaar geleden startten ze met zijn tweeën in Breda Kinderspeelpaleis Joepie! Een overdekte speeltuin voor kinderen van één tot twaalf jaar. Ook hier was het zoeken naar een taakverdeling. Die is inmiddels gevonden. Liesbeth Boersma: "Mijn man doet uiteindelijk toch andere dingen dan ik. Hij de dagelijkse gang van zaken, ik meer de organisatorische kant van de zaak."
"Oh, er is volgens mij zeker een verschil tussen mannen en vrouwen binnen ondernemingen. Ik merk het heel direct. Naarmate we langer bezig zijn wordt de onderlinge taakverdeling duidelijker. Ik regel meer de organisatorische kant terwijl mijn man meer de dagelijkse zaken voor zijn rekening neemt. Onderhoud van de speeltoestellen, dat soort dingen. Bij de totstandkoming van ons bedrijf was ik het die meer de gesprekken met banken deed enzo. Toch ben ik ervan overtuigd dat karakter meer een rol speelt bij de verdeling van taken dan traditie. Je kunt niet altijd zeggen: dit is typisch mannelijk of vrouwelijk, al speelt het ergens vast nog wel een rol. Vrouwen zouden de ruimte moeten krijgen en nemen om zaken te ondernemen. Ik krijg die ruimte en ik neem die dan ook graag. Het feit dat ik twee jonge kinderen heb doet er niet aan af dat zowel mijn man als ik ongeveer veertig tot vijftig uur per week in ons bedrijf steken." Dan lachend: "Neen, ik neem ze niet mee naar mijn werk. Dat zou te erg afleiden, ook al zou het qua type bedrijf natuurlijk juist moeten kunnen."
Directer
Liesbeth Boersma lijkt niet onder de indruk van stereotype verschillen tussen mannen en vrouwen in het bedrijfsleven. "Mijn man is directer dan ik ben. Harder op een aantal punten zo je dat wilt. Ik probeer eerst goed te luisteren en wat zaken in mijn hoofd op een rijtje te krijgen. Pas dan zal ik reageren. Toch denk ik niet dat dit een typisch vrouwelijke of mannelijke eigenschap is. Ik zie het aan mijn ouders. Dat bedachtzame heb ik van mijn vader. Bij mijn ouders is het juist mijn moeder die het meest direct is. Het is een kwestie van karakter volgens mij. En van de ruimte krijgen, en die ook nemen dus. Heus niet omdat vrouwen de capaciteiten niet zouden hebben."
Struikelblokken
Liesbeth Boersma heeft naar eigen zeggen 'moeten praten als brugman' om voor de start van haar onderneming bij banken binnen te komen. "Was ik eenmaal binnen dan namen ze me serieus, maar eer ik binnen was. Ik heb echt de indruk dat het scheelde dat ik vrouw ben. Je hoorde ze bijna denken: 'Oh god, weer de zoveelste die een eigen bedrijfje begint...' Ik heb zelfs een borgstelling van Mama Cash gehad, een organisatie die startende vrouwen helpt. Daar hadden ze nog nooit van gehoord. Dat is toch raar..."
Marian Verhoeven: "Een vrouw doet het anders..."
Marian Verhoeven
Ze leek voorbestemd voor het medisch laboratorium; niet voor de leiding van het constructiebedrijf dat haar vader en oom, en voor hen haar opa, al sinds 1938 dreven. Toch stapte Marian Verhoeven (34) als derde generatie vijf jaar geleden in het familiebedrijf Konstruktiebedrijf Verhoeven in Zevenbergen, met de intentie het op termijn over te nemen. Inmiddels trad ook haar neef toe; volgend jaar wordt het definitief van hen samen. Een vrouw en een man aan de top van een bedrijf met een zwaar masculiene uitstraling.
"Tja, ik vind eigenlijk dat ik in een vrouwvriendelijke omgeving werk waar heel weinig vrouwen werken", omschrijft Marian Verhoeven haar dagelijkse werkomgeving. "Techniek is toch een studie waarvoor betrekkelijk weinig vrouwen kiezen. Ik zelf raakte ook pas op latere leeftijd gefascineerd door dit bedrijf. Het lijkt een zware, harde wereld, niet een waar je als vrouw direct voor kiest."
Schijn bedriegt want Marian Verhoeven vindt juist dat ze door collega's heel voorkomend wordt behandeld. Het is voor mij wel verleidelijk om te stellen dat er wel degelijk verschillen zijn tussen mannelijk en vrouwelijk ondernemerschap. Helemaal zeker van die zaak ben ik niet, want ik heb te weinig vergelijkingsmateriaal eigenlijk. Maar toch: ik denk dat een vrouwelijke benadering anders is. Vrouwen kunnen misschien een vervelende boodschap wat makkelijker overbrengen dan een man. Als ik vervelende zaken moet vertellen vinden ze het toch minder erg, lijkt het. Ik heb geen idee hoe dat werkt, daarin ben ik niet geschoold. Een vrouw is dan misschien toch zachter; hebben mannen zoiets van: 'Ach gut, moet ze dat ook nog vertellen...'
Expansie
Marian Verhoeven en haar neef hebben ambitieuze plannen met het bedrijf. "We verkeren in de luxueuze positie dat we nooit iets aan acquisitie hebben hoeven doen. Onze ambitie ligt daar echter toch wel. We hebben zoveel know-how in huis, kunnen z—veel dingen aan dat het zonde is ze niet aan te pakken. Het is in eerste instantie de bedoeling ons bedrijf gezond te houden. Dat is het en dat moet zo blijven. Maar we zouden het ook leuk vinden het te laten groeien. Nu hebben we zeventien medewerkers, dat mogen er best dertig worden. Maar alles op zijn tijd en in een gezond tempo."
Toen haar neef een jaar geleden in het bedrijf stapte, werd de noodzaak duidelijk tot een taakverdeling te komen. Marian Verhoeven: "Het was al snel duidelijk dat we allebei dezelfde dingen leuk vonden. Dus niet traditioneel: hij de techniek en ik de commercie.In samenspraak met onze bedrijfsadviseur hebben we toen besloten parallel aan elkaar te gaan werken. Hij een deel van de klanten en ik ook. Dat gaat hartstikke goed; het is makkelijk want je bent onderling vervangbaar. Na mijn vakantie ligt er niet een stapel post van een meter hoog. Ik kan doorgaan waar ik gebleven ben. Heerlijk."
Struikelblokken
In de afgelopen vijf jaar vond Marian Verhoeven, uiteraard, wat struikelblokken op haar pad. "Ik ben op een rijdende trein gestapt. Dat heeft voor- maar ook wat nadelen natuurlijk. In het verleden zijn in sommige gevallen wat afspraken gemaakt waar ik moeilijk mee kon leven. Dan speelt misschien een rol dat ik een vrouw ben; ik zei het al. Ik heb het idee dat van mij zaken wat eerder worden gepikt. Misschien wel omdat ik een vrouw ben. Een andere kwestie: mijn man werkt niet in het bedrijf, maar zorgt voor ons kind (en binnenkort ook voor de tweede die op komst is). Voor hem is het soms misschien wel vervelend als hij tegen anderen moet zeggen dat hij een eenvoudiger baantje heeft en de rest van de tijd voor ons kind zorgt. Het is een afspraak die we vijf jaar geleden, toen ik in het bedrijf stapte, direct hebben gemaakt. Ik zou het er ook niet full time bij kunnen doen want mijn werkweek beslaat (inclusief soms liggen woelen in bed) toch vijftig tot zestig uur per week. Veertig uur is het in ieder geval nooit, want het is niet alleen het werk, ook de overlegstructuren vreten tijd. Ik zie wel om me heen, ook in onze brede kennissenkring, dat mijn man en ik voor een vrij unieke positie hebben gekozen. De (positieve) keerzijde ervan is wel dat hij natuurlijk soms overdag wat tijd heeft voor zichzelf."
Mia Hamoen: "In mijn branche zijn vrouwen niet dik gezaaid"
Ze drijft in Bergen op Zoom een speciaalzaak in wijnen, whisky en grappa's, Mia Hamoen (40). Ze groeide er als het ware tussen op want haar ouders zaten in de horeca. In haar Zwitserse hotelschoolperiode werd ze gedrild voor het vak. Niet altijd even leuk, wel karaktervormend, vindt ze er zelf van. "Ik weet zeker dat ik door opleiding en ervaring veel mannelijke collega's voorbij streef. Toch heb ik moeilijkheden ondervonden door mijn vrouw zijn."
Mia Hamoen
"Vrouwen zijn niet dik gezaaid in mijn vak en dat heeft een heel directe fysieke oorzaak. Ik werkte voorheen als filiaalmanager bij Gall & Gall en daar werden wekelijks vele containers met frisdrank en bier afgeleverd. Dat is toch fysiek gewoon heel pittig hoor. In mijn winkel heb ik daar niet zo'n last van; het is een service-artikel. Te koop maar het zwaartepunt ligt er niet op."
Mia Hamoen is ervan overtuigd dat vrouwen kwestbaarder worden geacht in ondernemersland dan hun mannelijke collega's. "Kijk eens naar de bankinstellingen. Ik heb toch zwaar het idee dat vrouwen als kwetsbaarder worden gezien.
Een eventuele zwangerschap bijvoorbeeld wordt toch als een onzekere factor gezien, dat heb ik echt ondervonden. Ik ben ervan overtuigd dat ik door opleiding en ervaring veel mannelijke collega's voorbijstreef, maar bij banken werd toch moeilijk gedaan. Het is allemaal geweldig wat je doet tot je voor een financiering aanklopt. Dan blijkt er ineens wat koudwatervrees te bestaan. Ik merk het ook nu weer. Ik ben van plan een doorstart te maken op een andere locatie en had daarvoor een financier nodig. Als ik daarbij de twijfelachtige medewerking zie van banken, denk ik weleens: ligt dit aan het feit dat ik vrouw ben. Ach, ik weet niet of dit er echt mee te maken heeft. Ik heb nu een andere oplossing gevonden. Verder ben ik niet zoveel struikelblokken tegengekomen eigenlijk. Ik sta te sterk in mijn vak om me erdoor uit het veld te laten slaan."
Per week maakt Mia Hamoen 'toch zeker tachtig uur per week'. Net als haar echtgenoot die niet in het bedrijf werkzaam is, maar elders een drukke betrekking heeft. "Hij lacht weleens dat hij bij mij een onbezoldigde parttimer is", vindt Hamoen.
"Op het gebied van werktijd houden wij elkaar wel aardig in balans denk ik."
|
